Νίκη του Παιονίου

Αυτό το περίφημο άγαλμα, ορόσημο στην ανάπτυξη της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής, είναι η παλαιότερη γνωστή μνημειακή Νίκη στην ελληνική τέχνη και χαρακτηριστικό παράδειγμα του Πλούσιου Στυλ. Το άγαλμα βρισκόταν στην κορυφή ενός ψηλού τριγωνικού βάθρου που σώζεται μέχρι σήμερα κοντά στη νοτιοανατολική γωνία του ναού του Διός. Αφιερώθηκε από τον    Μεσσηνίας και Ναυπάκτου μετά τη νίκη τους κατά των Λακεδαιμονίων στη Σφακτηρία το 421 π.Χ. Η φτερωτή θεά απεικονίζεται εν πτήσει (για πρώτη φορά στην ιστορία της ελληνικής γλυπτικής) καθώς κατεβαίνει από τον Όλυμπο για να αναγγείλει τον θρίαμβο των νικηφόρων αφιερωτών της. Η θεά φορά ένα μανδύα (ιμάτιον) που προκαλεί κίνηση καθώς διαπερνά τον αέρα, και αυτή η κίνηση πιέζει το φόρεμά της (peplos) στο σώμα της εκθέτοντας ένα στήθος και το μπροστινό πόδι. Φέρει ένα κλαδί φοίνικα στο δεξί της χέρι, σύμβολο των καρπών της νίκης. Στο αριστερό της χέρι έχει ένα ελιά (κότινος) για να κοσμεί το κεφάλι του νικητή ως στέμμα.

Τα φτερά της, μεγάλο μέρος του ιμάτιου που υψώνεται πίσω της και το πρόσωπό της λείπουν. Είναι ανάλαφρη και δροσερή, ντυμένη με έναν λεπτό χιτώνα βαμμένο αρχικά κόκκινο, ο οποίος κολλάει στο σώμα της καθορίζοντας με λεπτομέρεια τις όμορφες αναλογίες της. Κάτω από τα πόδια της βρισκόταν ένας αετός, σύμβολο του Δία, από τον οποίο σώζεται μόνο το κεφάλι.